„Dla mnie Wiedźmin nie był nigdy o zabijaniu potworów, tylko o wyborze, czy zabić danego potwora, wiedząc, że sam tej potwornej drogi nie wybrał i że sam został skrzywdzony” – opowiada Bartosz Sztybor, scenarzysta Zatartych wspomnień, czyli najnowszej odsłony serii komiksów o wiedźminie sygnowanej przez CD PROJEKT RED.
MARCIN ZWIERZCHOWSKI: W komiksie Wiedźmin. Zatarte wspomnienia mierzysz się z najważniejszym i najpopularniejszym światem i bohaterem polskiego fantasy. Co określiłbyś mianem esencji tej opowieści, co wiedziałeś, że musisz przenieść z dzieł Andrzeja Sapkowskiego do swojego komiksu, by Geralt wciąż był Geraltem?
BARTOSZ SZTYBOR: Bardzo lubię wiedźmińskie opowiadania Sapkowskiego, w których widać stylistyczne zróżnicowanie i szeroką rozpiętość gatunkową, stąd ciężko o esencję. Dla niektórych istotą jest przyziemność tego świata, dla innych postmodernistyczna żonglerka baśniowymi motywami. Jestem fanem obu powyższych, ale najbardziej rezonują ze mną noirowy defetyzm, że nic w tym świecie się nie zmienia, oraz wszechobecna ambiwalencja moralna. Lubię skomplikowane postaci u Sapkowskiego, które nigdy nie są krystalicznie czyste albo złe do szpiku kości, tylko działają zgodnie ze swoimi potrzebami albo przymuszeni żądzami. I w tym wszystkim Geralt, który stara się być sprawiedliwy i logiczny, nie w głowie mu bohaterstwo, tylko dobrze wykonana robota, za którą otrzyma zapłatę.
Tak więc chciałem wyjść od tej przyziemności, opowiedzieć o zwykłych ludziach i ich problemach, dać im różne motywacje, po czym zestawić je z Geraltem, dla którego zło to zło, a proporcje między tym mniejszym a większym są zatarte. Ta słynna wypowiedź i w ogóle konflikt z Mniejszego zła są dla mnie istotą Wiedźmina – pogardzana przez wszystkich istota zostaje zmuszona do dokonania wyboru, którego nikt inny dokonać nie chce. Dla mnie Wiedźmin nie był nigdy o zabijaniu potworów, tylko o wyborze, czy zabić danego potwora, wiedząc, że sam tej potwornej drogi nie wybrał i że sam został skrzywdzony.